In ons dagelijks nieuws komen vaak genoeg vreemde berichten langs over zware onderwerpen. Lees nu eens dit artikel “Toets naar geaardheid asielzoekers mag niet te intiem worden“.
Je komt naar Europa en vraagt asiel aan en je krijgt enkel asiel aan de hand van bepaalde voorwaarden, dit heeft Europa zo ingesteld om “economische asielzoekers”, mensen die hier komen omdat ze een beter leven willen op grond van de hier geldende levensstandaard, te voorkomen. Om hier te mogen blijven moet je dus daadwerkelijk een “vluchteling” zijn, je bent uit je land weggevlucht vanwege oorlog of ander onmenselijk leed, zoals, blijkt uit dit artikel, de kans dat je vervolgd wordt vanwege je geaardheid.
Helaas is het in veel landen nog steeds zo, dat de overheid of andere instituten zoals de heersende geestelijke macht je ook in de slaapkamer in de gaten houden: wat volwassen mensen zonder dwang met elkaar doen, is voor deze overheden blijkbaar heel belangrijk. In sommige landen kun je hiervoor ter dood veroordeeld worden.
Geen idee hoe erg dat is? Je bent zelf geen homo? Denk je simpelweg eens in dat de politie staat te springen om je op te pakken als je je vriendin of vrouw vrijt. Dat de overheid tegen je zegt dat dit absoluut niet mag. Of dat er een massa mensen achter je aan komt en je op wil knopen aan de hoogste boom omdat jullie sex hebben. Zoiets is toch onmenselijk?
Dus reis je naar Europa, waar het met homo-rechten, of eigenlijk, “mensen rechten”, toch een stuk beter gesteld is. En dan kom je aan in Europa en zeg je homo te zijn en daarvoor in eigen land vervolgd te worden. En dan is het aan Europa om uit te zoeken of je de waarheid spreekt of niet (dit is uiteraard ook het geval voor andere vluchtelingen en hun verhalen).
Hoe test je of iemand homo is? Het artikel op nu.nl laat wel wat ideeën langskomen, als voorbeelden van wat de overheid niet mag doen om achter de geaardheid te komen:
… (vragen naar) video-opnames van seksuele handelingen …
… het laten verrichten van homoseksuele handelingen …
… (vragen naar) details van de wijze waarop de asielzoeker praktisch invulling geeft aan zijn seksuele geaardheid.
… mag niet concluderen dat iemand niet homoseksueel is als hij niet voldoet aan bekende stereotypen …
Blijft dus nog steeds de vraag staan: hoe test je of iemand homo is? Is de eerstvolgende asielzoeker die vlak voor vertrek een persoon van hetzelfde geslacht zo gek heeft gekregen een video te maken van hun handelingen wel een homo? Of is dat iemand die sluw genoeg is om wel asiel te krijgen ondanks de strenge regels?
En als je in je land van herkomst weet dat uitingen van je homo-zijn kan leiden tot gevangenisstraf, een flink pag slaag, de dood, of een combinatie van die drie, houd je dan juist niet alles verborgen voor je afreist naar Europa? En als zo iemand dan hier aangekomen is, kunnen we er dan van uit gaan dat die persoon meteen over de brug komt richting de overheid, een organisatie die hij of zij in eigen land moest wantrouwen? Om nog maar te zwijgen van andere bewoners van een asielzoekers-centrum die misschien niet bepaald homo-vriendelijk zijn?
Het artikel stipt al deze zaken ook aan, er staan genoeg voorbeelden van wat een overheid niet mag doen. Maar hoe je als overheid wel kunt nagaan of iemand homoseksueel is, dat lijkt een onmogelijke taak. Dat we als land vluchtelingen helpen om hier (soms tijdelijk) een leven op te bouwen of periode laten overbruggen totdat het in het thuisland weer rustiger is, lijkt me enkel een goed iets. Maar hoe je de neppers van de echte vluchtelingen moet scheiden? In heel veel van de gevallen zal dit niet makkelijk zijn. Maar laten we vooral niet vergeten dat het hier om mensen gaat.
