Sinds de introductie van het eigen risico in de zorgverzekering heb ik gemerkt dat ik een stuk voorzichtiger ben geworden. Ik zorg ervoor niet teveel op drukke plekken te komen waar ik geduwd kan worden en als er achter me iemand hoest kijk ik snel over mijn schouder om te zien of hij zich wel afschermt van de gezonde anderen. Mijn boodschappen bestel ik via internet, de supermarkt stikt tenslotte van de mensen: ouders met kinderen en bijhorende ziektes, ouderen, mensen die niet zo goed oppassen als ik of mensen die tegen vaccinaties zijn met alle ernstige gevolgen van dien.
Ja, sinds het “eigen risico” door toedoen van onze overheid op ons is neergedaald, moeten we goed nadenken over wie we wel of geen hand geven, waar we naar toe gaan, of we dat wel in een overvolle trein moeten doen en of we pas richting wc gaan als we weer veilig thuis zijn.
Wanbetalers
Maar het lijkt allemaal niets te helpen: afgelopen december kwamen zorgverzekeraars in het nieuws met het bericht dat steeds meer mensen kiezen voor een hoog eigen risico in hun zorgverzekering om hun maandelijkse premie lager te houden. Tegelijkertijd neemt het aantal wanbetalers voor diezelfde maandelijks premie ook al jaren toe. En wie wanbetaler is, kan strenge maatregelen verwachten, inclusief beslaglegging op je bankrekening of bezit. Lichtpuntje: als het enkel een betalingsachterstand voor dat eigen risico betreft, mag je niet als wanbetaler aangemerkt worden.
Ziekenhuizen
Wat mij wel verbaast, is hoe ziekenhuizen er aan bijdragen dat mensen wanbetaler worden. Er zullen nu ongetwijfeld lezers zijn die even hun werkbrauwen optrekken en dat begrijp ik. Maar het punt is eenvoudig: een paar keer per jaar kan een zorgverzekeraar een klant een overzicht sturen van kosten die ze doorberekent naar die klant. Er zijn bepaalde middelen waarvoor een eigen bijdrage verplicht is, zoals hulpmiddelen of sommige medicijnen. Deze extra kosten kunnen dan meteen, mondjesmaat, door de klant betaald worden.
Maar… en nu komt het: wie richting ziekenhuis is geweest voor een onderzoek of iets dergelijks, zal merken dat pas in de eerste maanden van het nieuwe jaar, de kosten van de ziekenhuisbezoeken richting zorgverzekeraar gaan. En diezelfde zorgverzekeraar brengt dus in januari of februari van het nieuwe jaar, in één keer alle eigen bijdragen hiervoor in rekening aan de klant.
En er is een verplicht eigen risico, in 2014 was dat €360,- in 2015 een bedrag van €375,- en daar bovenop heeft het vrijwillige eigen risico een maximum van €500,-. Het kan dus zijn dat je in januari, vlak na de “dure decembermaand” met een rekening van €860,- te maken krijgt. Dankjewel ziekenhuis. Daar zitten heel veel mensen toch echt niet op te wachten.
Waarom spaart een ziekenhuis de declaraties van de behandelingen over een heel jaar op? Waarom krijgen mensen pas in januari van het daaropvolgende jaar, de rekening voor een behandeling van tot meer dan een jaar eerder? Hoe moet een burger blijven onthouden welke kosten precies voor hem of haar zijn? Is dit een effenciëntie-slag voor de ziekenhuizen?
Met al die automatisering zou zoiets toch op een doorzichtigere manier geregeld moeten kunnen worden, een manier waarop je als ziekenhuis patiënt niet ook nog eens financieel patiënt wordt. Zorg dragen voor mensen bestaat tenslotte niet alleen uit het fysiek oplappen ervan.
