Ik neem geen asielzoeker in huis, vang geen weeskind op.
Gevlucht voor honger, gevlucht voor geweld, gevlucht voor oorlog. Een barre tocht, op weg naar een land waar je de taal niet spreekt, niemand kent. Tijdelijk onderdak, een uitzichtloze situatie. De hoop op een beter leven, op een veilig bestaan. Iedereen heeft inmiddels de vele foto’s gezien, iedereen weet hoe schrijnend de kwestie is.
Wie bij de Nederlandse grens aanklopt, heeft het recht om asiel aan te vragen: elke aanvraag dient in behandeling te worden genomen. De verlengde asielprocedure kan al snel 6 maanden tot een jaar duren en in de tussentijd moeten deze mensen natuurlijk wel ergens verblijven.
In het beste geval heeft een vluchteling zijn papieren en spaargeld nog beschikbaar, in het slechtste geval gaat het om iemand met trauma, zonder middelen, verloren ouders. Om nog maar te zwijgen over de afgelegde reis: Europa zit zo dicht, dat in Nederland aankomen via de normale weg vanuit veel landen onmogelijk is gemaakt en deze mensen zijn overgeleverd aan smokkelaars.
Rechten en plichten
Als maatschappij hebben we deze rechten bepaald en dus heeft onze maatschappij de plicht om ons daaraan te houden, ook al zijn er het ene moment meer mensen die bij ons aankloppen dan op een ander momenten. Asielzoekerscentra openen en sluiten gedurende de jaren.
Dit is geen kwestie van “iedereen willen opnemen” of “voor migratie” zijn. Dit is de situatie en daarmee zullen we het moeten doen.
Neem er dan zelf één in huis!
Als het onze wettelijke plicht is deze mensen (tijdelijk) te huisvesten is de opmerking er zelf maar één in huis te nemen dus de grootste flauwekul.
Natuurlijk is het hartstikke sympathiek als mensen dit willen doen, maar tegelijkertijd is het alsof je je eigen huis moet blussen als dat in brand staat. Alsof je elke “verwarde man” maar binnen moet laten, mijn eigen snelweg aan moet leggen of iedereen met een beenbreuk je bed moet lenen.
Nee, daar hebben we instanties voor, instanties die deze mensen kunnen begeleiden, kunnen ondersteunen, medische psychische hulp kunnen bieden, die doelmatig geld en goederen verzamelen en daarvoor de contacten hebben. Deze instanties kunnen dat vele malen beter dan dat ik dat zou kunnen.
En dus neem ik geen asielzoeker in huis en vang ik geen weeskind op.
Wat ik dan wel doe om te helpen? VluchtelingenWerk Nederland ondersteunen met geld en eventueel met kleding als ze dat nodig hebben. Dat is het minste wat ik kan doen. En heb jij meer tijd of kennis over, kijk dan vooral eens op de pagina “Gezocht: parttime held“.
Want een crisis is pas een crisis als we er niets aan doen.
Dit stuk is ook gepubliceerd op Joop.nl
ook ik zou dat niet doen.
je weet niet wie en met welke problemen je mensen n huis haalt , en hoe bereik je iemand wiens taal je niet spreekt ?
bovendien zijn de verschillen in godsdienst / gewoonten te groot .
ook ben je totaal je vrijheid kwijt , want ze hebben niets te doen overdag en of ze je wel helpen met de dingen in huis die gedaan moeten worden ; andere man/vrouw verhoudingen .
ze willen waarschijnlijk ook hun landgenoten ontvangen .
daarom opvang in centra , vanuit rijk / gemeente , waar ook psychologische hulp / een vertaler is , en financieel gezien ook duidelijkheid is .
man man, wat ben jij een achterlijke hypocriete *** zeg!
Anoniem roeptoeteren kunnen we allemaal, onderbouw dat eens. Oh, je gescheld heb ik weggehaald.